هدف : این پژوهش به منظور بررسی رابطه روند اداره امور بیمارستان ها و شاخص های کارآیی در بیمارستانهای آموزشی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران در سال 1379 صورت گرفت .

  روش پژوهش : این پژوهش با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی و به صورت مقطعی انجام پذیرفت. اطلاعات مورد نیاز توسط دو پرسشنامه جمع آوری گردید . جامعه پژوهش را بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی ایران مستقر در شهر تهران ( ده بیمارستان ) تشکیل می داد . به منظور گردآوری داده ها از فرم های آماری عملکرد سالانه واحد آمار و اطلاع رسانی پزشکی و همچنین پرسشنامه ای در زمینه ابعاد مختلف روند اداره استفاده شد . پاسخ دهندگان رؤسا ، مدیران ، مدیران خدمات پرستاری ، سرپرستاران و مسؤلان واحدهای مختلف مراکز آموزشی ـ درمانی بودند که در یک شیفت کاری در بیمارستان حضور داشتند .

  به منظور دستیابی به یک استاندارد کلی از نظرات متخصصان و صاحب نظران مدیریت بیمارستان و اساتید رشته مدیریت خدمات بهداشتی درمانی استفاده گردید . از جمله در شرایط موجود کشور ، ضریب اشغال تحت 80 درصد به عنوان معیار کارآیی بیمارستان ها در نظر گرفته شد . با توجه به اینکه تمام شاخص ها به نحوی متأثر از ضریب اشغال تحت و تأثیرگذار بر آن هستند ، محور اصلی این پژوهش بر ضریب اشغال تحت متمرکز گردید .

  یافته ها : بررسی فرم های عملکرد سالیانه نشان داد که شاخص های مورد مطالعه تفاوت های قابل ملاحظه ای با استانداردهای تعیین شده دارند . نحوه ی برنامه ریزی ، سازماندهی ، تأمین و نگهداری نیروی انسانی و نظارت و کنترل در بیمارستان ها از سطح بالایی برخوردار نمی باشد و آزمون های آماری ارتباط میان پایین بودن شاخص های مورد بررسی و ضعف روند اداره بیمارستان ها را تأیید کرد .

  نتیجه گیری : توجه به ضریب اشغال تحت و تلاش در جهت بهبود آن یکی از مهمترین عواملی است که می تواند موجب افزایش کارآیی بیمارستان ها شود و هر اقدامی که برای ارتقای آن صورت گیرد موجب افزایش سایر شاخص های کارآیی بیمارستان خواهد داشت .