مقدمه: به منظور فراهم آوردن زمینه مشارکت فراگیر در بیمارستان، ظهور خلاقیت ها و درک واقعیت ها می توان گروه‌های بهبود کیفیت را که یکی از تکنیک های مدیریت است ، در رگ‌های سازمان تزریق کرد تا با دخالت کلیه کارکنان ، مشکلات بیمارستان مشخص، بررسی و ریشه یابی شده و راه حل آنها تعیین گردد. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر مداخله گروه های بهبود کیفیت بر اثربخشی و کارایی بیمارستان لولاگر انجام گرفت.

روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع مطالعات توصیفی – تحلیلی است که با تشکیل گروه های بهبود کیفیت در بیمارستان لولاگر تهران انجام شد. جامعه پژوهش شامل کلیه کارکنان رسمی و قراردادی بیمارستان و بیماران بستری شده در بیمارستان در سال 84-1383 بود و از بین آنان تعداد 100 نفر بیمار و 100 نفر از کارکنان بیمارستان به شیوه نمونه گیری تصادفی به عنوان نمونه مورد مطالعه انتخاب شدند. برای سنجش تأثیر تشکیل گروه های بهبود کیفیت بر رضایت شغلی کارکنان از پرسشنامه بررسی رضایت شغلیJSS استفاده گردید. ابزار سنجش رضایت مندی بیماران پرسشنامه استاندارد شده وزارت بهداشت بود که از طریق مصاحبه تکمیل گردید. برای سنجش شاخص های کارآیی بیمارستان از اطلاعات آماری واحد آمار و مدارک پزشکی بیمارستان استفاده شد.

یافته ها: عملکرد گروه های بهبود کیفیت باعث کاهش میانگین رضایت شغلی کارکنان از 92/3 در شروع به 92/2 در پایان مطالعه و کاهش میانگین رضایت بیماران از خدمات بیمارستان از 1/3 در شروع به 7/2 در پایان مطالعه شد. آزمون t نشان دهنده تأثیر این عامل در کاهش رضایت شغلی کارکنان و رضایت بیماران است. همجنین در مورد شاخص های کارایی بیمارستان نتایج پژوهش نشان داد که در پایان مطالعه درصد اشغال تخت، و میزان گردش تخت افزایش و فاصله چرخش تخت و متوسط اقامت بیمار در بیمارستان کاهش یافته است.

نتیجه گیری: با توجه به ناکامی نسبی طرح گروه های بهبود کیفیت در بیمارستان مورد مطالعه، به نظر می رسد در صورتی که پیش از اجرای این طرح بستر سازی لازم ( آگاهی مدیریت ارشد، تشکیل تیم های کاری متشکل از مدیران ارشد ، بحث و گفتگو در سازمان بین کارکنان و مدیران در ارتباط با TQM، آموزش ابزار و فنون ارتقاء کیفیت به مدیریت ، آموزش فلسفه و اهمیت کار و فرآیند ها به کارکنان و .... ) و برنامه ریزی انجام گرفته بود، این طرح می توانست موفقیت بیشتری از بعد افزایش کارایی و اثربخشی کسب نماید.