بیمارستان به عنوان مرکز نقل ارائه مراقبت های درمانی، از عوامل تعیین کننده در توفیق شبکه بهداشتی و درمانی و گسترش عادلانه مراقبتهای درمانی و بهداشتی در کلیه سطوح شبکه به شمار می رود.

  با این حال نقش بیمارستان ها در درون شبکه بهداشتی و درمانی کشورهای جهان سوم بدرستی ترسیم و تعیین نشده و واحدهای درمان سرپائی و بستری در کشورهای مذکور غالباً به صورت متمرکز، منزوی و بیرون از شبکه ارجاع بخش مهمی از هزینه های بهداشت و درمان را بخود اختصاص داده اند...

  در بخش نخست این مقاله تلاش شده است تا تحت عنوان آنچه هست....

  نکات اصلی و رئوس نقایص موجود در بازده تخت های بستری و عدم تطبیق فعالیت آنها با نیاز جوامع تحت پوشش مورد بحث قرار گیرد. در بخش دوم تحت عنوان آنچه باید باشد به راههای خروج از بن بست اشاره شده است. نتیجه گیری نهائی نیز ضرورت بازنگری در ساختار درونی و تحول در مدیریت واحدهای درمانی بستری را با یک ساختار غیرمتمرکز توصیه می کند.