مقدمه: در هر سازمان ، نیروی انسانی مهم ترین رکن تعالی و ترقی سازمان و عامل اساسی تحقق اهداف پیش بینی شده در آن مجموعه است. با توجه به اینکه رضایت شغلی علاوه بر تحقق اهداف سازمانی در سلامتی فردی و اجتماعی نقش ویژه ای ایفا می نماید . بنابراین مطالعه پیرامون عوامل اثرگذار بر آن ، می بایست همواره مورد توجه مدیران دستگاه های دولتی قرار گیرد تا با شناخت دقیق فرصت ها و تهدیدها نقاط ضعف را ترمیم و نقاط قوت را تقویت کنند . تحقیق حاضر در راستای دستیابی به هدف مذکور انجام پذیرفته است.

  روش بررسی : مطالعه حاضر یک پژوهش مقطعی ـ تحلیلی است که بر روی 224 نفر از کارکنان دانشگاه علوم پزشکی که به روش تصادفی انتخاب شده اند ، انجام گرفته است . ابزار جمع آوری داده ها شاخص توصیف شغل بوده است . داده های حاصل از طریق روش های آماری تحلیل واریانس و مجذور کای با استفاده از نرم افزار SPSS تحلیل گردیده است.

  یافته ها : یافته ها نشان دهنده آن است که بین جنسیت و رضایت شغلی در بعد شیوه ارتقا و حقوق ، رابطه معناداری وجود دارد (p<0/05) همچنین بین کارکنان با سطح تحصیلات مختلف در پنج جنبه شغلی تفاوت معناداری مشاهده می شود. کارکنان با تحصیلات بالاتر از لیسانس ، از ماهیت کار و حقوقشان راضی تر ولی از سرپرست ، همکاران و شیوه ارتقا رضایت کمتری داشتند . بین رسته خدمتی و رضایت شغلی رابطه معناداری مشاهده گردید و بیشترین نارضایتی در زمینه پرداخت حقوق به دو گروه کارکنان درمانی و بهداشتی مربوط بود.

  نتیجه گیری : با توجه به یافته های پژوهش ، اصلاح شیوه های ارزشیابی ، نظام پرداخت حقوق و برنامه ریزی جهت اصلاح برخی نگرش های نامطلوب نسبت به شغل ، روابط نزدیک تر مدیران با کارکنان و توجه به نیازهای مختلف آنان و برنامه ریزی صحیح ، دقیق و بلند مدت در این زمینه می تواند کارآمد و مؤثر باشد .