مقدمه: ارزشیابی عملکرد، تحلیلی منظم از پاسخگویی فعالیتهای فردی به اهداف و وظایف است. این پژوهش با هدف تعیین نگرش کارکنان دانشکده های دانشگاه علوم پزشکی اهواز در زمینه ارزشیابی عملکرد سالانه شان انجام شد. 

روش بررسی: این مطالعه توصیفی - پیمایشی، به صورت مقطعی با استفاده از روش سرشماری در بین 150 نفر از کارکنان شاغل در دانشکده های دانشگاه علوم پزشکی اهواز در سال 1386 صورت گرفت. داده های مورد نظر از طریق پرسشنامه حاوی 55 سوال گردآوری شد. پاسخ به سؤالات بر اساس مقیاس لیکرت (از کاملا مخالف تا کاملا موافق) بود. داده ها پس از گردآوری به وسیله نسخه 11 و آزمو نهای آماری توصیفی و تحلیلی مرتبط تحلیل گردید. SPSS نرم افزار آماری 50 درصد ،20- 

یافته ها: 54.7 درصد از افراد مورد مطالعه زن و بقیه مرد بودند. از لحاظ سنی، 20.7 درصد افراد در گروه سنی 30 50 و 2.7 درصد در گروه بالاتر از 50 سال قرار داشتند. میانگین و انحراف معیار سن افراد مورد مطالعه - 26.7 درصد 41 ،31-40 37.7±7.2 سال بود. 66.32 درصد افراد، در مورد انجام ارزشیابی دارای دیدگاه مثبت، 17.35 درصد دارای دیدگاه منفی و 16.33 درصد افراد بدون دیدگاه خاص بودند. در زمینه نحوه اجرای ارزشیابی کنونی عملکرد کارکنان، 39.75 درصد افراد دیدگاه منفی، 34.41 درصد دیدگاه مثبت و 25.84 درصد دیدگاه خنثی داشتند. طبق آزمون آماری کای دو با ضریب اطمینان 95 درصد بین دیدگاه افراد در زمینه ضرورت ارزشیابی کارکنان و نیز دیدگاه آنها در زمینه نحوه انجام ارزشیابی جاری رابطه آماری معنی دار به دست (P= آمد. ( 0.001

نتیجه گیری: طبق این مطالعه، اکثر کارکنان انجام ارزشیابی را ضروری دانستند، اما نسبت به ارزشیابی جاری نگرش مثبتی نداشته یابی تفاوت بودند. شاید این نوع نگرش ناشی از روشها، معیارها و ضوابط مورد استفاده در ارزشیابی باشد. مهمترین مؤلفه در بهبود فرآیند ارزشیابی عملکرد کارکنان، آشنایی آنان با رسالت و خط مشی های سازمان و شفاف نمودن روش و اهداف ارزشیابی و ارائه بازخورد مناسب از طرف مدیران و سرپرستان است.