مقدمه: تالاسمی ماژور یکی از بیماری‌های کم‌خونی شایع است که در صورت عدم‌تشخیص به‌موقع می‌تواند کشنده باشد. تحلیل بقاء مبتلایان به این بیماری می‌تواند راهکاری مناسب در تعیین و تشخیص عوامل خطر مرگ این بیماران باشد. هدف از این مطالعه، انتخاب بهترین مدل برای تعیین عوامل خطر مرگ مبتلایان به تالاسمی ماژور با استفاده از روش‌های رایج در تحلیل بقاء است.
روش کار: در این مطالعه گذشته‌نگر طولی از اطلاعات 296 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور استفاده شد که در طی سال‌های 1373 تا بهار سال 1392 به کلینیک ظفر در شهر تهران مراجعه کرده بودند. برای مقایسه مدل‌ها و انتخاب برترین مدل از ملاک اطلاع آکاییکه استفاده گردید. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار R نسخه 2-0-3 انجام و سطح معنی‌داری 1/0 در نظر گرفته شد.
یافته ها: مقادیر ملاک اطلاع آکاییکه برای مدل‌های پارامتری وایبل، وایبل شکننده، لوگ نرمال، لوگ لجستیک، گمپرتز، گاما، مدل نیمه پارامتری کاکس به ترتیب برابر 56/27، 56/29، 73/18، 39/23، 26/26، 10/68، 73/24 محاسبه شدند. میانگین زمان بقاء برای مردان و زنان به ترتیب برابر 2/40 و 7/39 سال به دست آمد. مدل لوگ نرمال نشان داد، سن ابتلا، سن اولین تزریق دسفرال، سن شروع تزریق خون، زادگاه بیماران و تحصیلات مادر با بقاء بیماران رابطه معنی داری داشت. غیر از ارائه مقادیر اکایک یافته‌های پزشکی هم ارائه شود
نتیجه گیری: بر مبنای ملاک اطلاع آکاییکه مدل پارامتری لوگ-نرمال به‌عنوان مدل برتر مدل گاما نیز ضعیف‌ترین مدل در بین مدل‌های فوق ملاحظه بودند. لذا مدل پارامتری لوگ نرمال برای تحلیل بقاء بیماری تالاسمی ماژور انتخاب و پیشنهاد گردید.

واژه‌های کلیدی: تحلیل بقاء، مدل‌های پارامتری و نیمه پارامتری، ملاک اطلاع آکاییکه، تالاسمی ماژور

متن کامل [PDF 601 kb]   (1815 دریافت)