مقدمه: سازمان بهداشت جهانی، کیفیت زندگی را پندارهای فرد از وضعیت زندگی با توجه به فرهنگ و نظام‌های ارزشی که در آن زیست می‌کند و ارتباط این دریافت‌ها با انتظارات، استانداردها و اولویت‌های مورد نظر فرد می‌داند. این پژوهش به منظور تعیین کیفیت زندگی کارکنان سازمان بیمه خدمات درمانی طرح‌ریزی شد و کیفیت زندگی کارکنان در کل و به تفکیک جنسیت، وضع تأهل، سطح تحصیلات و نوع شغلی که دارند مورد بررسی قرار گرفت.

روش بررسی: این مطالعه‌ توصیفی - تحلیلی از نوع مقطعی در سال 1383 و در اداره کل استان تهران و ستاد مرکزی سازمان بیمه خدمات درمانی انجام شد. تعداد 684 نفر به عنوان نمونه و به صورت تمام‌شماری مورد بررسی قرار گرفتند که در نهایت کیفیت زندگی و رضایت از عملکرد بخش رفاهی 510 نفر از کارکنان، 334 نفر از کارکنان اداره کل استان تهران و 176 نفر از کارکنان ستاد مرکزی، در کل و به تفکیک جنسیت، وضع تأهل، سطح تحصیلات و نوع شغلی که دارند مورد بررسی قرار گرفت. برای بررسی پایایی پرسشنامه کیفیت زندگی مطالعه‌ای مقدماتی در اداره کل استان تهران با نمونه 50 تایی صورت گرفت که مقدار آلفای کرونباخ برابر 84/0 گردید. برای توصیف و تحلیل اطلاعات جمع‌آوری شده از جداول توزیع فراوانی، میانگین، آزمون t مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه، آنالیز واریانس چند عاملی و آنالیز کوواریانس، استفاده گردید.

یافته‌ها: میانگین نمره کیفیت زندگی برای کارکنان اداره کل استان تهران و ستاد مرکزی به ترتیب 36/145 و 8/149 گردید که از نظر آماری تفاوت بین آنها معنی‌دار بود (08/0=P-Value). با مقایسه بین میانگین نمره کیفیت زندگی با توجه به نوع شغل و محل خدمت؛ بین میانگین نمره کیفیت زندگی با توجه به محل خدمت و میزان درآمد؛ همچنین بین میانگین نمره کیفیت زندگی با توجه به محل سکونت تفاوت معنی‌داری به دست آمد (05/0>P-Value). نتایج، بین میانگین نمره کیفیت زندگی با توجه به جنسیت، با توجه به وضع تأهل و محل خدمت، در سطح خطای 5 درصد، تفاوت معنی‌داری را نشان نداد.

 نتیجه‌گیری: گرچه کیفیت زندگی کارکنان در سطح خوبی ارزیابی گردید، لیکن کارکنان شاغل در نقاط مختلف و با توجه به محل خدمت، محل سکونت، نوع شغل و میزان درآمد؛ دارای کیفیت زندگی متفاوتی هستند. با توجه به این نکته، اتخاذ تصمیم‌هایی جهت بهبود وضعیت شغلی و معیشتی، می‌تواند در افزایش کیفیت زندگی کارکنان مؤثر باشد.